20
2021Het landgoed waar ik niet over mag vertellen
‘Ik weet een bijzonder bos waar je zelden iemand tegenkomt. Maar je mag er niemand over vertellen!’, zei René. Nu we in een Lockdown zitten gaan we weer veel wandelen, maar het plezier gaat er wel af wanneer je massa’s mensen tegenkomt. Dus toog ik naar het bewuste doodstille bos, en inderdaad prachtige lanen en onbetreden paden. Een heerlijke plek voor een wandeling. Bij thuiskomst ben ik wat gaan zoeken op internet over dat landgoed en ontdekte dat het er voor de tweede wereldoorlog niet zo stil en rustig was. Integendeel. Het was een plek van drukte en plezier, met als stralend middelpunt een groot hotel. Tijdens mijn eerste wandeling kon ik niets van dat verleden ontdekken in het landschap, maar besloot bij een volgende wandeling beter op te letten.
Zo een honderd jaar geleden kon men wel of niet beschonken vanuit een Café een lange laan betreden richting het Hotel, het startpunt voor natuur en vermaak. De grootste attractie was een hangbrug over een gracht. Wanneer men de brug betrad begon deze te schommelen en raakte men uit balans, met als gevolg een nat pak. Maar men kon er ook fijn wandelen met de familie of een geliefde en je gevoelens voor elkaar kerven in de bast van een boom. Vreemd genoeg lag in het centrum van dit lollige landgoed een omgracht stukje land met daarop een grafkelder.
De grafkelder is er nog en wanneer je door dit bijzondere bos (waar ik eigenlijk niets over mag vertellen) dwaalt wordt je je bewust van de vergankelijkheid. Het hotel is van de aardbodem verdwenen en de rust rondom die plek is wedergekeerd. De lichamen die op het eiland lagen rusten nu op een andere plek in het land. De mensen die over het vermaak konden vertellen zijn er niet meer. Maar ik kan er nog mijn voetsporen achterlaten en mij inbeelden hoe het hier was en genieten van de stilte. Want stil moet het blijven, het is maar goed dat ik er niemand over mag vertellen.
Laatste reacties